ဗင္ဂိုးရဲ႕ နားရြက္ႏွင့္ သုဘာေထရီရဲ႕ မ်က္လံုး

ေမာင္ထြန္းသူရဲ႕ ရမၼက္မီး ဆိုတဲ့စာအုပ္ႀကီးဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ဖတ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးတစ္ခုကို ျပန္အာရံုျပဳျဖစ္ရင္း “ ရူးတာ ” လို႔ သူမ်ားမၾကားေအာင္ စိတ္ထဲက ေျပာျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ စာအုပ္က ဗင္ဂိုးရဲ႕အတၳဳပၸတၱိပါ၊ ျပန္သတိရျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေလးက ဒီလိုပါ။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဗင္းဂိုးက ဇိမ္ေဂဟာတစ္ခုကို ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီဇိမ္ေဂဟာမွာ ရာခ်ယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေတြပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ဗင္ဂိုးနားရြက္ကေလးကိုကိုင္ၿပီး ေျပာင္သလိုလိိုနဲ႕ ခ်ီမြမ္းခန္းဖြင့္ပါတယ္။အျမဲလာဖို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔တစ္ႀကိမ္အသြားမွာေတာ့ ရာခ်ယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက “ ခ်စ္တုန္းပဲလား ” လို႔ေမးပါတယ္။ ဗင္ဂိုးကလည္း “ ခ်စ္တုန္းပါပဲကြယ္ ” လို႔ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီေတာ့ေကာင္မေလးက ဗင္ဂိုးရဲ႕ နားရြက္ကေလးကို အသာအယာလိမ္ဆြဲၿပီး “ တကယ္ခ်စ္ရင္ သက္ေသျပတဲ့ အေနနဲ႔ ရွင့္ရဲ႕နားရြက္ကေလးကို ေပးမလား” လို႕ ေမးလိုက္ပါသတဲ့။ ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ဗင္ဂိုးက သူရဲ႕ ညာဘက္နားရြက္တစ္ဖက္ကို သင္တုန္းဓါးနဲ႔လွီးျဖတ္ျပီး ေကာင္မေလးကိုသြားေပးလိုက္ပါသတဲ့။

ဒီဇာတ္ကြက္ေလးကို ျပန္သတိရၿပီး “ ရူးတာ ” လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ စိတ္ထဲကမေျပာပဲ အသံထြက္ေျပာလိုက္ရင္ စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူနဲ႔ တိုးသြားရင္ေတာ့ ေနာက္ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္လက္ေဆာင္လာေပးတဲ့သူက UNITY စာေပက ကိုသန္းေဆြနဲ႔ ကိုစိုး၀င္းပါ။ စာအုပ္က စာမ်က္နွာ ၆၇၇ မ်က္ႏွာ ပါရိွတယ္။ ဘုရားေဟာ ပါဠိေတာ္တစ္အုပ္စာေလာက္ပါ။

ဗင္ဂိုးကိုရူးတာလို႔ အျပစ္တင္လိုက္ၿပီး စားပြဲေဘးက ပိဋကတ္ေတာ္စာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း “ ငါလည္း ဘာထူးေသးလဲ၊ အခုေတာ့ ဗင္ဂိုးအတြက္ အခ်ိန္ေတြ ေလးငါးရက္ေလာက္ အလကား ေပးလိုက္ရတာ။ ငါလည္းရူးတာပဲ၊ဘာထူးလဲ ” လို႔  ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေျပာရင္း သက္ျပင္းကို မသိမသာ ခ်လိုက္မိပါတယ္။ စာေရးသူမွာ စာသာေရးေနတယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ ပိဋကတ္စာအုပ္ အေႂကြးေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဗင္ဂိုးနဲ႔ ရူးၿပီးေတာ့ အေကာင္းလုပ္ဖို႔ ေထရီအ႒ကတာကို ကိုင္ရပါတယ္။ FUTURE LIGHT မဂၢဇင္းအတြက္ပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ဇာတ္ေဆာင္က အမ်ိဳးသားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ အမ်ိဳးသမီးပါ ။ အမ်ိဳးသမီးေတာင္ လူ၀တ္ေၾကာင္ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ပါဘူး ။ အနာဂါမ္တည္ၿပီး ေထရီမတစ္ပါးပါ။သူ႔နာမည္က သုဘာတဲ့။ သုဘာရဲ႕အဓိပၸာယ္က “ ရုပ္ရည္အဆင္းလွပတင့္တယ္သူ ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္ ။ နာမည္နဲ႔လူနဲ႕လိုက္ေအာင္လည္း သုဘာဟာ လွပတင့္တယ္ေခ်ာေမာသူပါတဲ့။ သူမရဲ႕အလွေတြထဲမွာ အဓိကအလွက မ်က္လံုးပါတဲ့။ သူမရဲ႕ မ်က္လံုးက ျမင္ရတဲ့သူကို သိပ္ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာပါပဲ။

သုဘာက ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕က ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီးပါ ။ လူ၀တ္ အပ်ိဳစင္ဘ၀ကတည္းက သဒၶါတရားရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးပါ ။ သုဘာက သူ႕မွာ အလွေတြရွိေပမယ့္ မတည္ျမဲတဲ့ အလွရဲ႕ အျပစ္ကိုျမင္ၿပီး မဟာပဇာပတိ ေဂါတမီဆီမွာ ဘိကၡဳနွီမ ျပဳလိုက္ပါတယ္ ။ ဘိကၡဳနွီမျပဳၿပီး တရားကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္လိုက္တာ အနာဂါမိဖိုလ္ကို ရသြားပါတယ္။ အရဟတၱဖိုလ္ေတာ့ မရေသးပါဘူး ။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ဇာတိ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕က ဇီ၀ကရဲ႕ သရက္ဥယ်ာဥ္ကို တစ္ပါးတည္း ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ဖို႔ပါပဲ။ လမ္းက်ဥ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕သားလည္းျဖစ္၊ ေရႊပန္းတိမ္သည္ရဲ႕ သားလည္းျဖစ္တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ဆိုင္တိုးပါေတာ့တယ္။ ရာဇၿဂိဳလ္ၿမိဳ႕သားလူငယ္က သုဘာေထရီကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ မ်က္လံုးရဲ႕အလွကလည္း အထင္းသားေပၚေနတာဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ခ်စ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းမဖယ္ေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕က ကာထားလိုက္ပါတယ္။ သုဘာေထရီက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ဖယ္ခိုင္းေပမဲ့ မဖယ္ေပးပါဘူး။ မဖယ္ရံုတင္မကပဲ “ အို … ႏွမရယ္၊ သင္ဟာ ငယ္လည္းငယ္တယ္၊ ရုပ္ရည္အဆင္းလည္းလွတယ္၊ အခုလို ငယ္တုန္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ ရဟန္းျပဳရတာလဲ။ အဲဒီသကၤန္းႀကီးကိုဖယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ ” လို႕ ခ်စ္ေရး စဆိုပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ သုဘာေထရီမက “ အို … အမ်ိဳးသား စပ္ဆုပ္ဖြယ္ ရြံရွာဖြယ္ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ သုသာန္ေျမကို တိုးပြားေစတဲ့ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးတတ္တဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ကို သင္က ခ်စ္စရာလို႔ ထင္မွတ္ေနတယ္။ ငါ့ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ဘာကိုမ်ား သင္ႏွစ္သက္ေနတာလဲ ” လို႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။
လူငယ္ကလည္းခ်က္ခ်င္းပါပဲ။ “ သင့္ရဲ႕မ်က္လံုးေလးကို ခ်စ္တာ ” လို႕ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
လူငယ္ရဲ႕ အေျဖစကား ၾကားရေတာ့ သုဘာေထရီမက သူမရဲ႕မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ထုတ္ျပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ စာထဲမွာေတာ့ မ်က္လံုးလို႕ပဲ သာမန္ျပထားပါတယ္။ ဘယ္လား ညာလားဆိုတာေတာ့ ခြဲျခားမျပထားပါဘူး။

မထင္မွတ္တဲ့ အျပဳအမူနဲ႔ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ လူငယ္လည္း ေၾကာက္လန္႔ျပီး ေတာင္းပန္ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွာ သုဘာေထရီမရဲ႕ အျပဳအမူကို ၾကည့္ျပီး “ ရုးတာ” လို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သုဘာေထရီမအေနနဲ႔ ဒီတစ္ခုတည္းပဲ ေရြးခ်ယ္စရာ ရွိလို႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုလုပ္မွလည္း လူငယ္အတြက္ အဆင္ေျပမွာမို႔ပါ။

တကယ္လို႔သာ သုဘာေထရီက ဒီလိုမျပဳပဲ ႏႈတ္နဲ႔ပဲ တရားေဟာေနရင္ လူငယ္ကလည္း ကာယကံေျမာင္ ဗလကၠာယ ျပဳေတာ့မွာပါ။ ေနရာကလည္း လူသူကင္းဆိတ္ေနတာဆိုေတာ့ ျပဳမူဖို႔လည္း သိပ္လြယ္လွပါတယ္။ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မိသြားရင္ေတာ့ လူငယ္အတြက္ အ၀ီစိငရဲ က်ေတာ့မွာပါ။ သုဘာေထရီက လူငယ္ရဲ႕အက်ိဳးကိုငဲ့ျပီး မျပဳသင့္တဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုကို ျပဳေပးလိုက္တာပါ။

သုဘာေထရီဟာ မ်က္စီတစ္ဖက္နဲ႔ပဲ ျမတ္စြာဘုရားရွိရာကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေတြ႕လိုက္ရတာနဲ႔ ပ်က္စီးသြားတဲ့ မ်က္လံုးဟာ ပကတိအတိုင္း အေကာင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။ မ်က္လံုးက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တန္ခိုးေၾကာင့္ ျပန္ေကာင္းရတာဆိုေတာ့ ပီတိေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း သုဘာေထရီပီတီျဖစ္ေနတာကို သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရဟတၱဖိုလ္ ရဖို႔အတြက္ ကမၼ႒ာန္းနည္းကို ခ်က္ခ်င္းေပးလိုက္ပါတယ္။
သုဘာေထရီက ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းနည္းအတိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပီတိကိုခြာျပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ဥာဏ္စိုက္ရႈလိုက္တာ အရဟတၱဖိုလ္ ရသြားပါေတာ့တယ္။

ဗင္ဂိုးလည္း နားရြက္တစ္ဖက္ကို အမ်ိဳးသမီးေလးကို ေပးခဲ့တယ္။ သုဘာေထရီကလည္း မ်က္လံုးတစ္လံုးကို အမ်ိဳးသားေလးကို ေပးခဲ့တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို ေပးခဲ့တာခ်င္းတူေပမဲ့ ခံယူခ်က္ျခင္း ဦးတည္ခ်က္ျခင္းေတာ့ မတူပါဘူး။ ဗင္ဂိုးရဲ႕ အျပဳအမူက တရားသေဘာနဲ႔ၾကည့္ရင္ ရူးတာပါ။ သုဘာေထရီရဲ႕ အျပဳအမူက တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ိဳးကို ငဲ႔တာပါ။

တကယ့္အရွိဇာတ္၀တၳဳပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္၀တၳဳပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ ကံသံုးပါးအမူအရာေတြမွာ အဓိပၸါယ္မဲ့မႈ၊ အဓိပၸါယ္ရွိမႈေတြကေတာ့ အားၿပိဳင္ေနတတ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဇာတ္၀တၳဳေတြမွာ အဓိပၸါယ္မဲ့မႈေတြ ခပ္မ်ားမ်ားရယ္ပါ။

သက္ရွိလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေနထိုင္မႈကို ၾကည့္ရင္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ လူဘ၀သက္တမ္းေလးက တိုတိုေလးရယ္ပါ။ အဲဒီသက္တမ္းတိုတိုေလးရဲ႕ ဘ၀ေနထိုင္မႈေတြထဲမွာ အဓိပၸါယ္မဲ့မဲ့ေနထိုင္မႈေတြက မ်ားေနရင္ လူ႕ဘ၀ရလာတာ ဘယ္လာအဓိပၸါယ္ရွိေတာ့မလဲ။ တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မန္ယူနဲ႔ အာစင္နယ္ပြဲ မၾကည့္ရလို႕လည္း ဘ၀ကဘာမွ မျဖစ္သြားပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနမယ္။ တရားတိတ္ေခြ နားေထာင္ေနမယ္။ တရားမွတ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘ၀က တကယ္အဓိပၸါယ္ရွိေနတာပါ။ ေဘာလံုးသမားေတြကေတာ့ ဒီလို ေျပာတာကို ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဓမၼသေဘာႏြယ္ေအာင္ ေျပာရရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ကံသံုးပါး အမူအရာေတြဟာ ကိုသိုလ္ျဖစ္ေနရင္ အဓိပၸါယ္ရွိေနတာပါ။ အကုသိုလ္ျဖစ္ေနရင္ေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ရူးေနတာပါပဲ။

သူတစ္ပါးသာ အျပစ္ေျပာေနတာပါ။ ကိုယ့္က်ေတာ့လည္း ဘာထူးလို႔လဲ။ လျပည့္ညမွာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ပဲ လကို ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတာ၊ မသြားပဲေနရင္ ေနလို႔ရတဲ့ေနရာကို အေပ်ာ္သေဘာမ်ိဳး သြားျဖစ္ေအာင္ သြားခဲ့တာ၊ မဖတ္ဘဲေနမယ္ဆိုရင္ ေနလို႔ရတဲ့စာကိုဖတ္ျပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာ စသည္ျဖင့္ေပါ့ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါက ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့နွစ္နဲ႕ ခ်ိန္ၿပီးေျပာတာပါ။

လက္ရိွပစၥဳပၸန္ရဲ႕ ကံသံုးပါးအမူအရာေလးေတြမွာလည္း အဓိပၸါယ္မဲ့တာေလးေတြက အစဥ္သျဖင့္ တြဲတြဲပါေနတတ္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ အေတြးေတြ ေတြးေနတာ၊ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ စကားေတြ ေျပာေနတာ၊ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ မျပဳအမူေလးေတြ ျပဳမူေနတာ ေန႔စဥ္လိုလိုပါပဲ။ ဘာေတြလဲလို႔ေမးရင္ အမ်ိဳးအမည္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ ေျပာျပဖို႔ ခပ္ခက္ခက္ရယ္ပါ။ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ပြင့္, မပြင့္ ေအာက္တဆင္းၾကည့္တာ၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ေဘာလ္ပင္နဲ႔ အေရာင္မရလို႔ စာမေရးပဲေနတာ စသည္ျဖင့္ အမ်ားၾကီးပါပဲ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးေတြ လုပ္ျဖစ္ရင္ သတိေလး၀င္လည္း ၀င္လာလိုက္မယ္တိုရင္ “ ရူးတာ ” လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာမိလိုက္ပါတယ္။

စိတ္ေတာ့မဆိုးနဲ႔ေနာ္ … စာဖတ္သူဟာ တစ္ေန႔ကို အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ရူးျဖစ္သလဲ၊ ပုထုဇဥ္ပဲ ရူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရူးခ်ိန္ သိပ္ေတာ့ မမ်ားေစနဲ႔ေပါ့။ တကယ္လို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ အလုပ္ကေလးကို လုပ္မိတယ္၊ သတိေလးလည္း ၀င္ျဖစ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ “ ရူးတာ ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာၾကည့္လိုက္ပါလား။ ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ေတာ့ ေျပာေနာ္။ ၾကားသြားရင္ ကိုယ့္ကို တကယ့္အရူး ထင္ေနလိမ့္မယ္။ သတိ၀င္တိုင္း မၾကာမၾကာ ေျပာေျပာေပးရင္ ရူးခ်ိန္ေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြားမွာပါပဲေလ။

က်မ္းကိုး-
၁။ ေထရီအ႒ကထာ၊ သုဘာေထရီ၀တၳဳ
၂။ ေထရီေထရာ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ား (သဏၰသိရီ)

 ဆရာေတာ္ ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)၏ အေတြးမ်ားနွင့္ မိတ္ဖြဲျခင္း စာအုပ္မွ ကူးယူတင္ျပအပ္ပါသည္။