တံငါသည္ကို သတိရသည္

တစ္ေန႔ ၿမိဳ႕လယ္႐ုံးႀကီး တစ္႐ုံးမွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ျပန္ဆင္း
အလာ ေအာက္ထပ္႐ုံး အဝင္ဝမွာ ထိုင္ေနသူ တစ္ေယာက္က အနီးသို႔ ခ်ည္းကပ္လာၿပီး ေျပာ
သည္။“အကိုေရ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ မေသာက္ရေသးဘူးဗ်တဲ့”။
ဟာ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္ သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ လက္ဖက္ရည္ ယဥ္ေက်းမႈက
အေတာ့္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္သန္တိုးတက္ေနပါကလား။
တေလာကလည္း........................ ထားပါေတာ့ေလ..... ဒါေတြအေသးစိတ္ ေျပာမေန
ခ်င္ပါ။
ယခုကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုသည္က လက္ဖက္ရည္ဖိုး ေတာင္းတတ္ေသာ တံခါးမွဴးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔
ရတိုင္း တံငါသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တံငါသည္
ႏွင့္ နန္းေတာ္ေစာင့္ တံခါးမွဴးအေၾကာင္း ပံုျပင္ရွိသည္ မဟုတ္လား။
အမ်ားသိၿပီးသား ပံုျပင္ကို ျပန္ေျပာရတာ အားနာပါသည္။ သို႔ေသာ္ဝိုးတိုးဝါးတား ျဖစ္ေနသူ
မ်ား ျပန္ၿပီး သတိရေအာင္ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာပါရေစ။
တစ္ခါတုန္းက  ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးမွာ  ပထမဆံုး  ရင္ေသြးရတနာ  ေမြးဖြားလာေတာ့  ဝမ္း
ေျမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ အနီးဝန္းက်င္ တိုင္းျပည္မ်ားမွ ရွင္ဘုရင္မ်ား၊ ၿမိဳ႕စား ႐ြာ
စားႏွင့္ အျခားဂုဏ္သေရရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ဖိတ္ၾကားကာ ဧည့္ခံပြဲႀကီးတစ္ရပ္ က်င္းပရန္ စီစဥ္သည္။
ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားအား  အလွ်ံပယ္  တည္ခင္းေကၽြးေမြးႏိုင္ရန္အတြက္  ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္
အနီးကပ္ ႀကီးၾကပ္ကာ ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ခ်က္ျပဳတ္ေစသည္။ ငါးဟင္းလ်ာ တခုကို
သာ လတ္ဆတ္ခ်ိဳၿမိန္မႈ ရွိေစရန္အတြက္ ပြဲေတာ္က်င္းပမည့္ရက္ မတိုင္မီေန႔တြင္ ဖမ္း၍ရသည့္ ငါး
ကိုမွ ခ်က္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။
သို႔ေသာ္ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အဲသည္ေန႔တြင္ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်ကာ ပင္လယ္သို႔ မည္သူမွ်
ငါးဖမ္းမထြက္ႏိုင္ဘဲ ရွိေလသည္။ နန္းေတာ္က တည္ခင္းသည့္ ဧည့္ခံပြဲမဟာမွာ ငါး ဟင္းလ်ာေလး
တစ္ပြဲပင္ မပါဘူးဆိုလွ်င္ေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ သိကၡာက်ေတာ့မည္ဟု ရွင္ဘုရင္ စိတ္ဓာတ္က်
ကာ  မိႈင္ေတြ၍  ေနသည့္အခိုက္  တံခါးမွဴးက  ဧည့္သည္တစ္ေယာက္  ေရာက္လာေၾကာင္း  လာ
ေရာက္ အေၾကာင္းၾကားသည္။
ဧည့္သည္က  တံငါသည္။  ပိုက္ကြန္ကို  ထမ္းလ်က္။  ပိုက္ကြန္ထဲမွာ  ဧရာမငါးႀကီး  တစ္
ေကာင္။ ရွင္ဘုရင္ပြဲေတာ္ အတြက္ ငါးအေရးတႀကီး လိုေနသည္ ၾကားသျဖင့္ သူမ်ားမထြက္ရဲသည့္
ပင္လယ္ထဲ စြန္႔စြန္႔စားစား ထြက္ကာ ငါးသြားရွာ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ရွင္ဘုရင္ ဝမ္းသာအံ့ၾသကာ စားဖိုမွဴးအား ငါးဟင္းလ်ာ ခ်က္ခ်င္း ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေစဟု
အမိန္႔ေပးၿပီးေနာက္ သည္ေလာက္ေတာ္သည့္ တံငါသည္ကို ဆုေတာ္လာတ္ေတာ္ ခ်ီးျမွင့္ဦးမွဟု
ဆိုကာ ႏွစ္သက္ရာဆုကို ေတာင္းေစသည္။ တံငါသည္က သူ႔အားႀကိမ္ဒဏ္ အခ်က္တစ္ရာ ခ်ီးျမွင့္
ေတာ္မူပါဟု ဆိုသည့္အခါ ဘုရင္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ အင္း...... ခမ်ာ ေခါင္း
သိပ္မေကာင္းရွာဘူးထင္တယ္။ ၿပီးမွ ၾကည့္စီစဥ္တာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူေတာင္းတာ 
 ေပးရမွာပဲဟု ေတြးကာ လက္မ႐ြံ႕ ႀကိမ္ဆရာအား နာေအာင္မရိုက္နဲ႔ကြဟု ညႊန္ၾကားၿပီး ႀကိမ္ဒဏ္
ဆုကို ခ်ီးျမွင့္၏။
ႀကိမ္ဆရာက ႀကိမ္ဒဏ္တစ္ရာဆုကို ခပ္သာသာ ခ်ီးျမွင့္၍ အခ်က္ငါးဆယ္ အေရာက္တြင္
တံငါသည္က  ခဏရပ္ပါဦး ဆိုသျဖင့္ ရပ္ေပးရသည္။  တံငါသည္က“ကၽြန္ေတာ္က  ငါးဆယ္ဆို
ေတာ္ပါၿပီ။ က်န္တဲ့ငါးဆယ္ကို ကၽြန္ေတာ္နန္းေတာ္ေစာင့္ တံခါမႈးကို ေပးပါ့မယ္လို႔ ကတိေပးထား
တာရွိလို႔ သူ႔ကိုပဲဆက္ရိုက္ပါ” ဟု ဆိုသည့္အခါ ႀကိမ္ဆရာ နားမလည္ႏုိင္ျဖစ္ကာ ရွင့္ဘုရင့္ထံ
ေျပး၍ တင္ျပသည္။ ရွင္ဘုရင္ လိုက္လာၿပီး တံငါသည္အား ေမးေတာ့ သူပင္လယ္ထဲ ထြက္ဖမ္းၿပီး
ငါးရ၍ နန္းေတာ္သို႔ ပို႔ရန္အလာ နန္းေတာ္မွာ ငါးအသည္းအသန္ လိုေနတာသိေသာ တံခါးမွဴးက
ဂိတ္ဝမွဆီး၍  တားထားေၾကာင္း ရွင့္ဘုရင့္ထံမွ ရမည့္ဆုလာတ္ကို သူ႔အား တစ္ဝက္ခြဲေပးမွ နန္း
ေတာ္ေပၚ  တက္ခြင့္ျပဳမည္  ဆိုသျဖင့္  ေပးပါမည္ဟု  ကတိေပးခဲ့ေၾကာင္း၊  ယခု  ထိုကတိအတိုင္း
ႀကိမ္ဒဏ္အခ်က္ ငါးဆယ္ကို တံခါးမွဴးအား ခ်ီးျမွင့္ေပးပါရန္ ေမတၲာရပ္ခံျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းလင္း
ေလွ်ာက္ထားသည္။
ရွင္ဘုရင္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သြားကာ တံခါးမွဴးအား ႀကိမ္ဒဏ္အခ်က္ ငါးဆယ္
ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝႀကီး ခ်ီးျမွင့္ရန္ ႀကိမ္ဆရာကို ညႊန္ၾကားၿပီး ၊ႀကိမ္ဒဏ္ခံယူ အၿပီးတြင္ ရာထူးမွ ဖယ္
ရွားလိုက္သည္။ တံငါသည္ကိုမူ ဆုေတာ္ေငြ ထိုက္တန္စြာခ်ီးျမွင့္ၿပီး ပြဲေတာ္ႀကီး တြင္လည္း အထူး
ဧည့္သည္ေတာ္ တစ္ဦးအေနျဖင့္ ဆင္ႏႊဲသံုးေဆာင္ေစေလသည္ ဟူသတတ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဖူးၿပီး ေခါင္းထဲစြဲေနေသာ အဲသည္ပံုျပင္ကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ထုတ္ေဝ
သည့္ ပံုျပင္စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႔ရေတာ့ တို႔တံငါသည္ အေတာ္ခရီးေပါက္
ေန ပါကလားဟု ဝမ္းသာသြာမိသည္။ စာအုပ္ကJoanna Cole ၏Best- Loved Folktales of the World။
ႏိုင္ငံတကာမွ အထင္ရွားဆံုး ရိုးရာပံုျပင္ေပါင္း ၂၀၀ တိတိကို ေ႐ြးခ်ယ္စုစည္းထားသည့္
အဲသည္ စာအုပ္ထဲတြင္ ျမန္မာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ပါဝင္ရာ ၄င္းမွာ တံငါသည္ႏွင့္ တံခါးမွဴး( The 
Fisherman and the Gatekeeper) ပံုျပင္ ျဖစ္ေနသည္။
သည္ပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ကာ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ စဥ္းစားသူက ဘယ္လို ေကာက္ခ်မ်ိဳးေတြ ခ်
မည္လဲ၊  ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။  သည္ပံုျပင္မွာ  အဓိက  ဇာတ္ေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ပါသည္။  တံငါ
သည္ႏွင့္ တံခါးမွဴး။ တံငါသည္က ဇာတ္လိုက္ ၊ တံခါးမွဴးက ဗီလိန္။
တံခါးမွဴး၏ လကၡဏာက ရွင္းရွင္းေလး၊ လာသမွ်လူဆီက ဂိတ္ေၾကးေတာင္းမည္။ မရလွ်င္
ဝင္ခြင့္မေပး၊ သူ႔အားလခ ရိကၡာ ေပးထားသည့္ ရွင္ဘုရင္၏ အေရးကိစၥကိုလည္း သူမေထာက္
ထား။ ေလာဘႀကီးေသာ အမႈထမ္းဆိုးတို႔၏ ေယဘုယ်စရိုက္လကၡဏာ။
တံငါသည္ကေတာ့ ေယဘုယ်မဟုတ္။ ထူးျခားသည္။ တံခါးမွဴးေတြ ေနရာတကာမွာ ေတြ႔ရ
ႏိုင္ေသာ္လည္း သည္တံငါသည္မ်ိဳးကေတာ့ ခဏခဏ ေတြ႔ရလိမ့္မည္မဟုတ္။ စင္စစ္ သူ၏ ထူး
ျခားေသာ  အျပဳအမူေၾကာင့္  သည္ပံုျပင္က  စိတ္ဝင္စားစရာ  ျဖစ္လာရသည္။  မဟုတ္ေသး၊  သူ႔
ေၾကာင့္ပင္ သည္ပံုျပင္ ျဖစ္ေပၚရသည္ဟု ဆိုရလိမ့္မည္။
တိုတိုေလး ေရးထားသည့္ အထဲမွာပင္ သူ႔အရည္အေသြးႏွင့္ သူ၏ ထူးျခားေသာ  စရိုက္
လကၡဏာေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ေနရသည္။ဘာေတြလဲ.. 
ဦးစြာပထမ  သည္လူသည္  တံငါသည္မ်ားထဲမွ  မေခေသာ  ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
သူသည္ငါးဖမ္း ကၽြမ္းက်င္သည္။ အလုပ္၌ လာတ္ျမင္တတ္သူ ျဖစ္၍ လိုအပ္လွ်င္ စြန္႔စားေဆာင္
႐ြက္ရန္လည္း ဝန္မေလးသူျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နန္းေတာ္မွာ ငါးအေရးတႀကီး လိုေနေၾကာင္း သူ
သိရသည့္ အခါ မုန္တိုင္းက်ေနေသာ ပင္လယ္ျပင္သို႔ထြက္၍ ငါးရေအာင္သူရွာသည္။
ေစ်းေကာင္းေကာင္းရမည့္ ငါးကို နန္းေတာ္ထဲ သြားေရာင္းသည့္ အခါ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ သူ႔
အၾကားမွာ လာတ္စားတတ္သည့္ တံခါးမွဴးက အတားအဆီး တစ္ခုအျဖစ္ ေပၚလာသည္။ ေတာ္႐ံု
လူဆိုလွ်င္ေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနန္း ၊ သည္လူ႔ကိုပဲ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြး ေပါင္းကာ တတ္
ႏိုင္သမွ် အသက္သာဆံုးျဖစ္ေအာင္ ေစ်းညွိႏိွဳင္းၿပီး သူ႔စားပြဲကို ျဖတ္သန္းမည္ေပါ့။ သည္ေနရာမွာ
တံငါသည္၏ စိတ္ဓာတ္တစ္ခု ေပၚလာသည္။
ေစ်းေကာင္းရမည့္ အခ်ိန္ စြန္႔စားၿပီး ငါးရွာခဲ့တာမွန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္ပစၥည္းကို တန္
ရာတန္ဖိုး ရဖို႔အတြက္ သူ႔တစ္ပါးအား ေအာက္က်ိဳ႕ ရတာမ်ိဳး သူဝါသနာမပါ။ မဟုတ္မတရား လုပ္
တာမ်ိဳးကိုလည္း သူ နည္းနည္းမွ် သည္းမခံႏိုင္။ ဒါမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ တျပားမွ မရရင္ ေနပေစကြာဟု သူ
သေဘာထားသည္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့  သည္လူ႔စိတ္ဓာတ္ကို  အစြန္းေရာက္သည္ဟု  ဆိုခ်င္ဆိုမည္။  ကိုယ့္ကိစၥ
ၿပီးေအာင္  အေတာ္အတန္  ေလွ်ာ့တန္တာ  ေလွ်ာ့ေပးလိုက္ဟု  ေျပာခ်င္ေျပာမည္။  ကၽြန္ေတာ္
ကေတာ့ သည္လူ႔စိတ္ဓာတ္ကို သေဘာက်သည္။
သူကညစ္ေသာ တံခါးမွဴးကို ေကာင္းၿပီ။ သေဘာတူသည္၊ တစ္ဝက္ ရေစရမည္ဟု ကတိ
ေပးၿပီး နန္းေတာ္ထဲ ဝင္ခဲ့သည္။ ရွင္ဘုရင္ႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ဆုလာတ္သပၸကာ ကိစၥၾကားရသည့္ အခါ
မွာလည္း  သူစိတ္ေျပာင္းမသြား။  ေငြကို  သူမလိုခ်င္၊  ဟိုလူ႔ကိုသာ  ပညာေပးခ်င္ေနသည္။  ထို႔
ေၾကာင့္ ဆုေငြအျဖစ္ ႀကိမ္ဒဏ္တစ္ရာ သူေတာင္းသည္။
အာဃာတႀကီးတဲ့လူပဲဟု မွတ္ခ်က္ခ်သူက ခ်ပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ကို လြန္ကဲ
သည္ မထင္။ သည္ေလာက္ေတာ့ ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ၿပီး သူ႔ အာဃာတႏွင့္ သူ႔လက္
စားေခ်လိုစိတ္မွာ ဟာသဓာတ္ခံေလး ပါေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔
လုပ္ရပ္သည္ လက္စားေခ်ေသာ သေဘာထက္ ပညာေပးေသာ သေဘာ ပို၍ သက္ေရာက္ သြား
သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ျမင္သည္။
ေခြးမသား၊  သိေရာ့ေပါ့ကြာဟု  စိတ္ထဲက  ႀကိမ္းကာ  က်ိတ္၍ျပံဳးေနမည့္  တံငါသည္၏
မ်က္ႏွာကို  ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေယာင္သည္။  သည္လူက  ဟာသရွိသည္။  တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္လည္း
ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အတည္ေပါက္ ေနာက္တတ္သည့္ အေလ့အထ ရွိသူမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္အသား အနာခံကာ ႀကိမ္ဒဏ္ တစ္ဝက္ခြဲေပးမည့္ ဉာဏ္မ်ိဳး သူ႔
ေခါင္းထဲက လွ်ပ္တစ္ျပက္ ထြက္ေပၚျခင္းျဖစ္သည္။
ဉာဏ္က နည္းနည္းေနာေနာ ဉာဏ္မဟုတ္။
ငါ့ျမင္းစီးတဲ့အေကာင္ သိေရာေပါ့ကြာ၊ သူ႔ေလွငါဖိေလွာ္မယ္ဆိုေသာ တျခားပုံျပင္ တစ္ပုဒ္
ထဲက ပုဂၢိဳလ္၏ တံုးလြန္းသျဖင့္ ရယ္ရေသာ ကလဲ့စားဉာဏ္မ်ိဳးႏွင့္ေတာ့ ကြာခ်င္တိုင္း ကြာသည္။
ရွင္ဘုရင္သာ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားၾကည့္မည္ဆိုလွ်င္ သည္လူက ျဖတ္ထိုးဉာဏ္အရာမွာ 
ငါ့နန္းေတာ္က မႉးမတ္ပညာရွိေတြထက္ သာမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ပဲဟု ေတြးမိကာ ရာထူးရာခံပင္ ခ်ီးျမွင့္
ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။ ဉာဏ္ေၾကာင့္ ႏွစ္သက္စရာ ဟာသေၾကာင့္ သေဘာက်စရာ။
ၿပီးေတာ့သည္လူသည္  မတရားလုပ္သူကို  လက္တုန္႔ျပန္တာ  မွန္ေသာ္လည္း  ကိုယ့္
အကြက္ ဝင္သည့္အခ်ိန္ တစ္ဖက္လူအား အေသေဆာ္မည္ဟူေသာ သေဘာမ်ိဳးမရွိ။
သူႏွင့္  အလားတူဉာဏ္မ်ိဳးသံုးကာ  တစ္ဖက္သားကို  ရက္ရက္စက္စက္  လုပ္သြားေသာ
အျခားပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးႏွင့္  ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက  သူ႔စိတ္ထား  အမ်ားႀကီး  ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေၾကာင္း  သိ
ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ တိုတိုပဲ ေျပာပါမည္။
တစ္ခါတုန္းက ရွင္ဘုရင္တစ္ပါး ေရွ႕ေမွာက္သို႔ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ၾကသည္။ ရွင္ဘုရင္
က“ေမာင္မင္းတို႔ အထဲက ႀကိဳက္တဲ့တစ္ေယာက္က က်ဳပ္ဆီမွာ လိုရာဆုတစ္ခု ေတာင္းပါ။ အဲဒီ
လူကို သူေတာင္းတဲ့အတိုင္း ေပးမယ္။ က်န္တဲ့လူကိုေတာ့ ပထမလူထက္ ႏွစ္ဆေပးမယ္။” ဟု ဆို
လိုက္သည္။
ပညာရွိ ႏွိပ္စက္နည္းျဖင့္ ႏိွပ္စက္လိုက္ျခင္းေပတည္း။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္အထိ ႏွိပ္
စက္ခံသြားရသနည္း ဟူသည္က အဲသည္လူႏွစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္ေပၚ၌ မူတည္ခဲ့သည္။
သည္ပံုျပင္ထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္သည္ ေလာဘႀကီးသူျဖစ္၍ က်န္တစ္
ေယာက္က မနာလိုစိတ္ ႀကီးမားသူျဖစ္သည္ဟု ပံုျပင္ဆရာက ႀကိဳေျပာထားပါသည္။
ဘုရင္က ကဲ....ဘယ္သူေတာင္းမလဲဟု ေမးသည့္အခါ သူတို႔ ႐ုတ္တရက္ မေျဖႏိုင္။ ေလာ
ဘသမားက  သူႏွစ္ဆရခ်င္သည္။  မနာလိုသူကလည္း  တစ္ဖက္လူပိုရသြားမွာ  နည္းနည္းေလးမွ်
မလိုလား။ သို႔ေသာ္ ဘုရင္ေရွ႕မွာ အၾကာႀကီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လႊဲေန၍ မရေတာ့
ေနာက္ဆံုးတြင္ မနာလိုသူက မလႊဲမေရွာင္သာ ေတာင္းရေတာ့သည္။
“ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ့ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ကို ေဖာက္ထုတ္ေပးေတာ္မူပါ ဘုရား” ဟူ၍။
ကၽြန္ေတာ္တို႔၏  တံငါသည္  သည္  အဲသည္လို  မရက္စက္ပါ။  သူ႔ႏွလံုးသားက  ဟိုလူ႔လို
မမည္းေမွာင္  မညစ္ေထးပါ။  သူသည္  မဟုတ္မခံစိတ္ရွိသူ၊  ဉာဏ္ထက္ျမက္သူ  ၊ဟာသဓာတ္ခံ
ရွိသူျဖစ္သည္။
သူ႔အျပဳအမူသည္ ခ်ီးမႊမ္းဖြယ္ျဖစ္သည္။ သူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အဲသည္အခ်ိန္က လက္ဖက္
ရည္ဖိုးေတာင္းေသာ စားပြဲအေတာ္မ်ားမ်ား သန္႔ရွင္းသြားခဲ့စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တံခါးမႉးမ်ားကို ျမင္တိုင္း တံငါသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

 ေဖျမင့္ တန္ဖိုးထားအပ္ေသာအရာမ်ား စာအုပ္မွ