ငါအိုသြားေသာအခါ ငါဟာအရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကိုနားလည္ေပးပါ။
စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။
ခ်ည့္နဲ႕နဲ႕လက္ေတြနဲ႕
ထမင္းဟင္းေတြ အကၤ်ီေပၚဖိတ္စင္သြားတဲ့အခါ အက်ၤီ၊လံုခ်ည္ ဖိုသီ၊ ဖတ္သီ
ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ငါ့ကိုမရြံပါနဲ႕၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ့တာေတြကို
ေက်းဇူးျပဳၿပီးသတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ့စကားေတြ ျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားေထာင္ေပးပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းက
အိပ္ရာ၀င္တိုင္း တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္ေတြ၊ ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္ေတာ္ေတြ၊
ဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ေတြ စတဲ့ ပံုျပင္ေတြကို မရိုးေအာင္ေျပာရင္း
ငါေခ်ာ့သိတ္ခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။
မလႈပ္ရွားႏိုင္လို႕
ေရခ်ိဳးဖို႕ အကူအညီလိုတဲ့အခါ ငါ့ကို မၿငိဳျငင္ပါနဲ႕။ ငယ္ငယ္တုန္းက
ေခ်ာ့တစ္လွည့္၊ ေျခာက္တစ္လွည့္ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ပံုရိပ္ေလးကို
ျမင္ေယာင္ေပးပါ။
ွေခတ္သစ္
နည္းပညာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ့ရင္ မေလွာင္ပါနဲ႕၊ ငယ္ငယ္တုန္းက
ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါျပန္ေျဖခဲ့တာကို
သတိရေပးပါ။
စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့အခါ ခြန္႕အားပါတဲ့လက္တစ္စံုနဲ႕ ငါ့ကိုကူတြဲေပးၾကပါ။
လမ္းေလွ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာေတြကို သတိရေပးပါ။
တစ္ေန႕ထက္
တစ္ေန႕ အိုစာသြားတဲ့ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး ၀မ္းမနည္းပါႏွင့္၊ နားလည္ေပးပါ။
အားေပးပါ။ အရင္တုန္းက လူ႕ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညႊန္ခဲ့သလို အခုခ်ိန္မွာ
ငါ့ဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ ေအးျမမူေတြကို ငါျပံဳးျပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။ အဲ့ဒီ အျပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ့ ငါ့ေမတၱာေတြ ေတြ႕ရမွာပါ။
သားတို႕သမီးတို႕ေရ..... ထာ၀ရေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစကြယ္။(အမ်ိဳသားစာေပဆုရ စာေရးဆရာႀကီး မင္းသူရိန္ေရးထားတဲ့ စာေလးပါ)
No comments:
Post a Comment